ارتباط ثبات مرکزی و پارگی لیگامان متقاطع قدامی در فوتبالیست ها

مقدمه: پارگی کامل لیگامان متقاطع قدامی (anterior cruciate ligament یا acl) یکی از شایع ترین آسیب های ورزشکاران است. در مطالعات گذشته، رابطه بین آسیب دیدگی acl با عواملی مانند جنسیت، سن، نوع فعالیت ورزشی، سطح هورمون های جنسی و شلی مفصلی مورد بررسی قرار گرفته است. اگر چه به نظر می رسد کاهش تحمل عضلات تنه تحتانی و مرکزی بدن نقش اساسی در آسیب acl دارد، با این حال این عوامل به اندازه کافی بررسی نشده اند. هدف اصلی مطالعه حاضر، بررسی ارتباط ثبات مرکزی و پارگی لیگامان متقاطع قدامی در فوتبالیست ها بود. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، تحمل عضلات اکستنسور، فلکسور و لترال فلکسور تنه در 30 فوتبالیست حرفه ای شامل 15 نفر مبتلا به پارگی acl (میانگین سن = 4/23 سال) و 15 نفر سالم (میانگین سن = 7/21 سال) اندازه گیری شد. برای اندازه گیری تحمل این عضلات در هر دو گروه و به وسیله کرونومتر دیجیتال، از تست های mcgill و biering-sorensen استفاده گردید. یافته ها: تحمل عضلات اکستنسور، فلکسور و لترال فلکسور تنه در فوتبالیست های مبتلا به پارگی acl در مقایسه با فوتبالیست های سالم به صورت معنی داری کمتر بود (05/0 > p). نتیجه گیری: کاهش تحمل عضلات تنه شاید عاملی جهت افزایش خطر پارگی acl در فوتبالیست ها است. این موضوع باید در مطالعات مقایسه ای آینده تأیید گردد. افزایش تحمل این عضلات به احتمال زیاد سبب کاهش خطر آسیب acl می شود.